Bogota en de Zoutkathedraal

Fietsen in Bogota en op weg naar Villa de Leyva

Allemaal uitgerust met een (redelijke) fiets en een fietshelm begon onze fietstocht door Bogota met een local guide Nicolas. We zijn begonnen met downhill te fietsen op weg naar een lokale fruitmarkt. Daar hebben we diverse soorten fruit geproefd, van heel lekker tot fruit wat je snel weer wil vergeten. Tegenover de markt lag een kroeg met daarachter een plaats waar je Tejo kan spelen. Tejo is een kroegsport waar het vooral om het plezier en het bier gaat. Vanaf een bepaalde afstand moet je een stalenschijf in een kleibak gooien. De kunst is om in de kleibak de witte driehoekjes met kruitpoeder te raken die weer op een metalen ringen liggen. Met andere woorden: laat het kruit ontploffen. Ondertussen drink je bier en moedig je je teamgenoten aan. Omdat het in Nederland wel al tijd was om bier te drinken en wij nog een beetje in dat ritme zitten, hebben wij ook maar een biertje gedronken en geoefend met gooien. Is nog best moeilijk, ik heb wel twee punten gehaald, maar helaas geen knal.

Toen gingen we verder downhill om richting de graffiti wijken te fietsen. Het is best wel bijzonder om over de grote avenue te fietsen waar je de dag ervoor nog in de file hebt gestaan. Het was ook heel druk, fietsers, skaters, wandelaars enz. Nadat Nicolas ons veel heeft verteld over de graffiti, het waarom en wat het betekent zijn we weer verder downhill gegaan, richting het Centre for Memory. Dit is een centrum als nagedachtenis aan alles slachtoffers de laatste jaren gevallen bij de burgeroorlogen. Vanaf daar zijn we terug gefietst naar het centrum van de stad. Aangezien we de heenweg alleen maar downhill zijn gegaan, kun je wel raden hoe de terugweg was….Bijna op het einde hebben we nog een stop bij het hotel gemaakt. Dit was niet echt gepland, maar het centrum was geblokkeerd door de Marching band contest voor scholen. Was wel leuk om te zien, maar schijnbaar waren de mannen in onze groep nog veel interessanter voor de schoolmeisjes. Vooral Erik en Jochem, allebei blond en de een zal zeker 1.90 zijn en de ander passeert de twee meter grens. Na veel gegiechel, heeft Erik maar zelf aangeboden om met ze op de foto te gaan en toen waren de remmen los. Diverse groepsfoto, selfies enz enz. Opeens waren wij allemaal de attractie.

De lunch was het traditionele gerecht: Ajiaco soep. Een grote kom soep met veel kip, mais, aardappel, kappertjes en rijst en avocado ernaast. Het zal vast erg voedzaam zijn, maar ik kan hem afvinken van mijn lijstje en betwijfel of hij er ooit nog eens opkomst. Aangezien we de fietsen weer hadden ingeleverd zijn we naar het goudmuseum gelopen. De 7e straat geeft je een Ramblas gevoel, overal verkopers, artiesten, muziek. Kortom erg leuk om te lopen en de sfeer te proeven en hier zijn ze helemaal niet opdringerig, geen mensen die achter je aan blijven rennen om hun spullen te verkopen. De zwervers zijn af en toe wel opdringerig, maar zodra ze een politieagent zien, haken ze af en laat hier nou heel veel politie rondlopen.

Ik vond het goudmuseum niet zo’n succes, maar dat komt misschien ook omdat het heel druk was en je dus niet goed alles kon zien en lezen. Na het goudmuseum was het tijd om de Monserrate op te gaan. Wel een redelijke klim om überhaupt bij de kabelbaan uit te komen, dan merk je wel dat Bogota op een hoogte van 2,500 ligt. Vanaf de Monserrate heb je een geweldig uitzicht over Bogota en dan zie je pas hoe groot die stad is. Bogota heeft meer dan 8 miljoen inwoners, maar er is maar heel weinig hoogbouw. Daardoor is de oppervlakte enorm.

Toen we terug naar beneden gingen, begon een beetje te regenen (de rest van de dag droog en ook zon gehad) en opeens waren alle straten helemaal leeg. Zo bizar, een miljoenen stad maar gewoon lege straten. Ook toen we ‘s avonds gingen eten, gewoon uitgestorven. Volgens André komen we er morgen wel achter hoe druk de stad is en dan vertrekken we uit de stad.

Schijnbaar wist onze chauffeur een sluiproute, want we hebben geen file gezien deze morgen. Het duurde wel even voor we de stad uit waren, maar dat had meer te maken met de grootte van de stad en niet met het verkeer. André heeft veel verteld over de stad en de systemen in de stad. Met systemen wordt bedoeld het administratiesysteem. Afhankelijk van in welke wijk je woont moet je volgens een factor systeem voor energie, water, internet enz. betalen. Woon je in een sloppenwijk is de factor 0, woon je in de duurste wijk dan is de factor 6. Van de ene kant is dat een goed systeem, van de andere kant betekent dat ook dat als je in een bepaalde wijk geboren bent, je bijna niet meer naar een betere wijk kan gaan. Simpel weg omdat het dan te duur is. Ook wel grappig is de maatregel die getroffen is om de hoeveelheid auto’s tegen te gaan. Hoe het zou moeten functioneren: op de ene dag mogen auto’s uit de wijken met een oneven nummer rijden, de volgende dag alleen auto's uit even wijken. Hoe het feitelijk functioneert: je gaat naar het administratiekantoor, je betaalt een fooi en krijgt een tweede kenteken op een ander wijknummer. Iedereen bezit dus nu twee auto’s.

Na een relatief korte rit was onze eerste stop de Zoutkathedraal in Zipaquira, Onze gids had een hele uitgebreide beschrijving van alle kapelletjes, de kathedraal, de mijnen zelf en alles erom heen. Ik moet zeggen, het was erg indrukwekkend en ook super mooi. Eigenlijk was het precies volgens de plaatjes. Is het toeristisch: ja en nee. Het is zeker toeristisch met op het einde winkeltjes met souvenirs. Van de andere kant wordt de kathedraal ook nog daadwerkelijk gebruikt als kerk en nog belangrijker de mijnen zijn ook nog actief.

Vanaf de Zoutkathedraal tot Villa de Leyva is ongeveer 180 km, maar daar doe je wel 3 uur over. Ik moet zeggen de wegen zijn niet eens slecht en tot nu toe ook nog geen Dangerous Roads gevoel, maar wel veel bochten en vrachtwagens. De route gaat midden door de Andes. Net als voorgaande reizen is het ook nu geen straf om in de bus te zitten. Veel te zien, de natuur, de huizen, de dieren (gaat hier niet verder dan koeien, kippen, ezels en honden). Met name de natuur is prachtig. Ik geloof niet dat ik al eens zoveel verschillende kleuren groen heb gezien. Ook zie je met toch wel regelmaat Colombianen te paard, met de grote hoeden op, ook paard en wagen is in deze streek geen uitzondering. Het is wel heel moeilijk om op de foto te zetten, zeker ook omdat we hier niet kunnen stoppen.

Villa de Leyva ziet er tot nu toe erg vriendelijk uit. Het hotel is prima, zwembad is heerlijk en we gaan zo de restaurants bekijken. Morgen naar het klooster en naar een wijnboerderij....

Foto's komen morgen weer