Busreizen

Aangezien mijn lijf zich even realiseerde dat ik ander voedsel krijg dan in Europa heb ik gisteren de Tarzan-bar geskipt. Zeker aangezien vandaag een reisdag was. Weliswaar maar 130 km, maar daar zouden we minimaal 6 uur over doen. En ja hoor, incl wat Japanse fotostops, een lokaal marktje en een koffiestop was het inderdaad 6,5 uur rijden. André had ons al beloofd dat we Rijksweg 20 nooit meer zouden vergeten en ik denk dat hij volledig gelijk heeft. Behalve een kilometer of 20 was er geen asfalt te bekennen. De route van San Agustin naar Popayan (Rijksweg 20) gaat midden door het ex-FARC gebied. Erg bijzonder eigenlijk, een paar jaar geleden zou geen toerist over deze weg durven te rijden en nu is het gewoon een bijzonder mooie (maar oncomfortabele) route midden door de Nevelregenwouden. Door die Nevelregenwouden is het er ook vochtig en hebben we de eerste dag regen gehad.

San Agustin ligt op 1.700 meter hoogte en Popayan ook, je moet alleen even de Midden Andes oversteken (3.100 meter). Dus klimmen, hotsen, botsen en weer afdalen. Langs de ex-FARC kampen, door Indianendorpjes (die niet heel erg vriendelijk zijn), watervallen, adembenemende uitzichten, met als eind bestemming vandaag Popayan.

Popayan komt over als een vriendelijke stad met veel winkeltjes, kroegjes en restaurants. Maar ook met een rijke geschiedenis voor Colombia en een groot track-record aan presidenten (allemaal uit dezelfde straat.....erg toevallig). We hebben een korte rondleiding door Popayan gekregen en als afsluiter nog wat instructies voor de avond: ga niet naar de brug (drugs), ga niet te ver van het plein vandaan, loop niet alleen, neem niet te veel mee. De politie loopt rond tot acht - negen uur (daarna is het te gevaarlijk), so far de vriendelijke stad....

Dat van de politie blijkt dus niet helemaal waar te zijn. Ze staan weliswaar niet meer op elke hoek van de straat, maar er reden er nog genoeg rond. Na het eten nog een Salsa bar bezocht, maar doordat ik niet helemaal fit was, was ik daar rond een uurtje of elf wel klaar. 's Ochtends bij het ontbijt was iedereen alle schaamte voorbij en was de openingsvraag niet meer: hoe heb je geslapen, maar hoe voel je je? Op het antwoord niet zo goed, kwam standaard de wedervraag: een kant of twee kanten..... We hadden dus redelijk wat mensen met darmklachten en eentje met een voedselvergiftiging en dat voor weer een lange reisdag.

Vandaag stond er een paar honderd kilometer op het programma. Grotendeels over de snelweg, dus scheelt enorm. Als eerste hebben we het plaatsje Silvia bezocht. Dit plaatsje is het verzamelpunt van de Indianen en op zondag komen zij samen op het plein of gaan naar de kerk in tradionele kledingdracht. Kennissen van André hebben ons uitleg gegeven over de kledingdracht. Elk kleurtje, streepje en motiefje heeft een betekenis en staat symbool voor iets. Erg interessant. Helaas willen de meeste Indianen niet op de foto (dat steelt de ziel), dus veel foto's heb ik niet. Gelukkig waren de kennissen van André minder bijgelovig en hebben we wel een paar foto's.

De volgende stop was in Buga, maar dat duurde nog een paar uur. Onderweg veel militairen gezien, die alle bruggen bewaakte. Ook gaat deze route dwars door het suikerriet gebied, meer dan een uur lang, overal waar je kijkt: suikerriet. Nu had ik die velden ook al gezien in Cuba, maar blijft toch mooi al dat groen.

In Buga staat de Basilica del Señor de los Milagros. Dit is een grote basiliek waar elke zondag duizenden Colombianen op bedevaart naar toe gaan. Indrukwekkend hoeveel mensen in zo'n kerk passen, overal waar je kijkt zitten mensen op de bankjes, op de grond, hangen tegen de muren. De hele zondag is daar een mis, non-stop. We werden wel nog even gewaarschuwd voor zakkenrollers en de pinautomaat werd bewaakt door een security gard met een enorme Shotgun.

In de bus kregen we te horen dat de staking van Avianca nog steeds niet voorbij is en dat er een groot bussen gebrek is in het land. Aangezien wij morgen de bus niet nodig hebben en waarschijnlijk maandag ook niet, moeten wij onze bus inleveren. Nee, ik zeg het verkeerd: moeten wij Walter inruilen. Walter moet vanavond nog terug naar Neiva rijden (lees: Rijksweg 20 weer overrijden) om daar een groep op te halen. Laten we eens afwachten hoe dit verder gaat.

Aangekomen in de koffieregio was het even schakelen. Opeens was er heel veel regen, onweer en ontzettend veel ongedierte. Even een knopje omzetten dat de kakkerlakken hier rondvliegen en even uitkijken waar je loopt: van een advocado tegen je kop tot een gigantische kikker op het pad. Kortom: welkom in de natuur van Colombia!