Vliegreis en Bogota

Zaterdag 23 september 2017, 4.30u, de taxi staat voor de deur en mijn avontuur naar Colombia kan eindelijk beginnen. Eigenlijk zijn er maar twee reacties op het moment dat ik vertel dat ik naar Colombia ga: wat gaaf of is dat niet gevaarlijk? Iets er tussenin heb ik geloof ik niet gehoord. Ook gisteren, heb ik redelijk vaak te horen gekregen: kom je wel veilig terug? Dat ben uiteraard van plan, en ja Colombia kan gevaarlijk zijn, maar is niet gevaarlijker dan elk ander Zuid-Amerikaans land, sterker nog Brazilië is gevaarlijker dan Colombia. Momenteel is het in veel andere plaatsen gevaarlijker, ja ik zal voorzichtig zijn en nee, ik ga niet naar de grens met Venezuela en nee, ik ga niet in mijn eentje door de jungle trekken. Kortom: ik ga gewoon genieten van een top vakantie (hoop ik dan natuurlijk).

Maar goed, terug naar 4.30u deze morgen. Max Verstappen de 2e kwam me ophalen om naar het vliegveld te gaan. Heb nog even gedacht, hoezo veilig terugkomen? Ik kom niet eens aan in Colombia met deze coureur. Op het vliegveld aangekomen bleek een groep senioren op Cruise te gaan en zij moesten dezelfde vlucht naar Amsterdam hebben. Geen grap, maar deze groep had zoveel bagage bij dat mijn koffer een priority sticker heeft gekregen, om er zeker van te zijn dat hij mee kon op de vlucht…… Was een mooie groep, Armani spijkerbroeken, Louis Vuitton koffer (ja de grote) en laten we vooral Fifi niet vergeten, die ook mee moest. Cabaret op de vroege morgen.

Met een kleine vertraging een vlekkeloze vlucht naar Amsterdam en daar was het tijd om een gedeelte van mijn medereizigers te treffen. Negen van de dertien hadden zich aangemeld op een groepsapp en we hadden afgesproken bij de Starbucks. Een tiende hebben we bij de gate “gevonden”, de andere drie zijn nog een verrassing.

En nu in het vliegtuig. Uiteraard ben ik een enorme bofkont: de plek naast mij is leeg…… Te mooi om waar te zijn? Ja dat klopt, de plek daarnaast is bezet door een meneer met hele gore vlechten, een vies vuil wit gewaad en zonder armen. Hij stinkt gelukkig niet, maar helemaal schoon is hij zeker ook niet. Ik moet zeggen, ben wel een beetje geïrriteerd door de cabin crew. Ik vind het niet erg om een medemens te helpen, maar na het open maken van de helft van zijn bakjes voor het eten (de andere helft is gedaan door de mannelijke steward), zijn oordopjes (!!!) indoen ben ik er wel klaar mee. Ik bedoel, ze krijgen er dik voor betaald lijkt me. Net maar even gedaan alsof ik sliep toen hij weer wat wou. I know, is niet aardig, maar toch!

Gelukkig is de reistijd iets minder dan gedacht, tien uur in plaats van elf. Is toch weer een voordeel. Ondertussen al de helft erop zitten, dus nog maar een paar uurtjes. Jeetje dat klinkt wel heel optimistisch. Nieuwe poging, ppffff nog 5 uur. Ja dat klinkt al meer hoe ik me voel. Dadelijk toch nog maar even een film kijken en dan zijn het nog maar drie uur…. We komen er wel.

Vlak voor we aankwamen en we al boven Bogota vlogen, was er opeens een flits even geen licht en toen vlogen we weer verder. Direct nadat de piloot het toestel aan de grond had gezet en we best even moesten wachten voordat de deuren geopend werden, heeft de piloot ons ingelicht dat we door de bliksem geraakt waren. Ben blij dat hij dat niet eerder heeft gemeld en misschien maar goed dat ik dat eens meegemaakt hebt.

Aangekomen in Bogota ging alles verrassend soepel, binnen een uur zaten we in de bus. Paspoort controle, bagage ophalen en pinnen, allemaal binnen een uur. Onze gids André vertelde in de bus waarom alles zo soepel is verlopen. De grootste luchtvaartmaatschappij van het land Avianca heeft gisteren gestaakt. Voor ons goed, maar het kan nog gevolgen gaan hebben. Een andere groep is daardoor met de bus van Medellin naar Santa Marta moeten gaan (16 uur). Ook wij moeten nog 2x met deze maatschappij vliegen. Duimen dat de staking snel over is.

Doordat alles zo soepel gegaan was op het vliegveld hadden we tijd over en hebben we een korte stadswandeling gemaakt om een eerste indruk te krijgen van de stad. Het centrum doet me erg denken aan Trinidad in Cuba. Kleine straatjes, veel barretjes en overal muziek. De sfeer was aan de ene kant erg gezellig (was dan ook zaterdagavond) en de andere kant staan op elke hoek van de straat politie, militairen of private security mensen met rottweilers. Na een heerlijk diner in een erg gezellig restaurantje, waren de meeste toch wel doodmoe (had de 24 uur wakker al aangetikt) en zijn teruggegaan naar het hotel.

Nu mezelf geestelijk aan het voorbereiden op een fietstocht door Bogota….