Omgeving San Agustin

Het hotel in Neiva was een modern hotel, mooie kamers, heerlijk eten en buiten een top terras. 's Nachts koelt het hier af naar 27 graden, erg warm dus, maar heerlijk om nog op het terras te zitten. Om 12 uur zijn we (letterlijk) van het terras afgestuurd, want tja sluitingstijd is sluitingstijd. Vanmorgen begon André met zeggen dat hij weer een hoofdpijn-avond had gehad: een deel van de weg die wij vandaag hadden moeten nemen is weggespoeld. Onze bus kan dat niet aan, omdat hij te laag is. Daarom gaan we een deel van dit programma morgen doen met een andere bus, die hier wel kan rijden (hopen we dan). Dat betekent ook dat we vandaag meer tijd hebben om meer stops te maken, die eigenlijk niet in het programma zitten.

Onze eerste stop was op de lokale vismarkt. Hier hebben we ook de eerste keer de Rio de Magdalena gezien. Op de vismarkt was het weer eens de vraag: wie bekijkt nu wie? Al was het hier misschien wel erg duidelijk: zij ons. Met name de blauwe ogen waren dit keer het punt van verbazing.

Na een korte tijd weer in de bus gezeten te hebben, zijn we gestopt bij Patio de la Ceramica. Hier hebben we een rondleiding gekregen en uitleg over het hele proces. Ook onze chauffeur stond foto's te maken en als wij niet keken stond het personeel foto's van ons te maken. Ze hadden heerlijke empanada's gemaakt en het drankje van passievrucht werd ook geserveerd. Tijdens deze versnaperingen heeft André uitgelegd dat wij de eerste buitenlandse groep waren die een bezoek brachten aan hun atelier. Daarom werd ons ook gevraagd of we een groepsfoto konden maken. Eens kijken of we op hun Facebook pagina terecht komen.

De lunch was bij een Haciënda, super mooi en lekker eten! Ook hier bleken we weer een uitzondering te zijn en ja hoor, opnieuw een groepsfoto met de eigenaar. Is wel een leuke ervaring, hier zijn wij de bezienswaardigheid en niet andersom. De eigenaar was zo enthousiast dat we ook nog een rondleiding kregen en hij ons cacao heeft laten proeven (hing gewoon aan de bomen). Het vruchtvlees van zo'n cacao vrucht is echt heerlijk (zolang je er niet op bijt)!

Nog een koffiestop gedaan bij een koffietentje met goede koffie en raad eens: ook hier werden wij op de foto gezet door de eigenaar. Eigenlijk hebben we de hele dag in de bus gezeten, maar het was echt heerlijk. Er was zoveel te zien onderweg, zoveel leuke stops en laten we niet vergeten: we hebben hier een top buschauffeur, Walter. Walter was ook diegene die alle stops had uitgezocht vandaag en zelf even hard meedeed aan foto's maken en de rondleidingen. Onderweg nog even wat muziek op en klaar!

Aangekomen in San Agustin was het al donker en kon je dus ook niets zien van het dorp en de omgeving. Wel was al snel duidelijk dat het weer een mooi hotel was: jacuzzi en raamloze kamers inbegrepen. Dat laatste betekent wel dat je echt alles hoort, honden, paarden, hanen, noem het maar op. Heeft ook zijn charme!

Ons hotel heet Terrazas en voor een reden. Het is op een berghelling gebouwd en heeft dus letterlijk terrassen. Ik zit nu op de bovenste verdieping met een prachtig uitzicht over San Augustin en het Andes gebergte erom heen. Ik ken slechtere manieren om wakker te worden. Dadelijk gaan we met die andere bus naar het Archeologische park en vanmiddag terug naar de Rio de Magdelena (kijken of deze bus het wel aankan)!

Onze vervangende bus bleek een traditionele Chiva te zijn. Dit is een open bus, waar je letterlijk in moet klimmen. Helemaal geweldig, Colombiaanse muziek erbij en gaan. Het park was erg mooi, wel een paar pittige klimmen erin, maar dat was het zeker waard. Zeker boven op de berg, adembenemend uitzicht, een gids die panfluit en blokfluit speelde, gewoon wow. Onderweg hebben we nog koffiebonen gegeten, coca bladeren geproefd en nog andere planten. Ook dat was een erg leuke ervaring. Onze gids ging op de motor terug naar het dorp en er kon een passagier mee: ik dus. Helm? Wat is dat? Mooi.

In de ochtend hadden we de Chiva bus eigenlijk nog niet nodig, maar die huur je voor een hele dag. In de middag hadden we hem echt wel nodig en ja hoor, eindelijk een beetje Dangerous Roads gevoel. Ik weet niet hoe lang die weg al was weggespoeld, maar we hadden zeker een andere bus nodig. We zijn naar het punt gereden waar de Rio de Magdelena het smalst is. Wat een geweld en wat een stenen. Staan beneden aan de rivier en dan omhoog kijken naar het Andes gebergte: gewoon niet te beschrijven!

Zo meteen nog eten in het dorp en onze gids van vandaag neemt ons mee op stap. Ben zeer benieuwd....